SALAMINA BLOGGERS @ SALAMIS PRESS

Με κάθε μεγαλοπρέπεια (όπως αξίζει σε κάθε μεγάλη εταιρεία franchising), στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας λειτουργεί ιδιωτικό κατάστημα της εταιρείας «Γρηγόρης - Μικρογεύματα». Το νέο ιδιωτικό εστιατόριο τείνει να αντικαταστήσει τα μαγειρεία, αφού προσφέρει σουβλάκια, μερίδες ως και delivery εντός του Ναυστάθμου!! Οι δε τιμές του είναι τιμές αγοράς, με ελάχιστη απόκλιση. Κι όμως, για αυτή την κατάσταση οι κύριοι δείχνουν να είναι περήφανοι. Παίρνουν εξάλλου τα εύσημα του επιχειρηματικού κόσμου, αφού στο internet μπορεί κανείς να διαβάσει: «Το κατάστημα στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας είναι μία πρωτοποριακή ενέργεια του Πολεμικού Ναυτικού στο πλαίσιο της αναβάθμισης των υπηρεσιών σίτισης, οι οποίες για πρώτη φορά ανατίθενται σε ιδιωτική εταιρία»(!)

Δε νοείται να λειτουργεί ιδιωτική επιχείρηση εντός στρατοπέδου και να αποκομίζει τεράστια κέρδη εις βάρος του στρατιωτικού προσωπικού, μια και ουσιαστικά λειτουργεί ως μέθοδος υποκατάστασης των μαγειρείων. Η διοίκηση, αντί να αναβαθμίσει το φαγητό των μαγειρείων και να ενισχύσει το ΚΨΜ του ναυστάθμου στο Αραξοβόλι (που έχει πολύ πιο προσιτές τιμές και υπάγεται στην δικαιοδοσία του ναυστάθμου), προτιμά να κλείνει επιχειρηματικές συμφωνίες.

Προτιμά να περιορίζει το κόστος, που υποχρεωτικά πρέπει να έχει για παροχή τροφής στους ναύτες, να μετατρέπει την επιβίωση μας σε επικερδή (γι’ αυτούς) επιχείρηση και δυσβάσταχτη (για εμάς) οικονομική υποχρέωση. Προτιμά να ρίχνει το βάρος της, σε σχέση με τους στρατευμένους, σε αυτό για το οποίο υπάρχει: τη διαχείριση της θάλασσας των βυσμάτων που περνούν από το ναυτικό Είναι δεδομένο πως τη στιγμή αυτή το Ναυτικό αποτελεί το πλέον βυσματικό σώμα. Δίπλα, όμως, στην «ελίτ» των πλουσίων, των επιχειρηματιών, των παιδιών του κόσμου «του θεάματος, της πολιτικής και των μπίζνες» χωρίς πρόβλημα ρευστότητας, βρίσκεται ένα τεράστιο κομμάτι στρατευμένων, που αποτελείται από παιδιά μικροαστικής προέλευσης που επωμίζονται –οι ίδιοι και οι οικογένειές τους- το κόστος της θητείας.

Η ύπαρξη ιδιωτικής εταιρείας εντός του στρατοπέδου δεν είναι στην πραγματικότητα παροχή αλλά μια επιπλέον προοπτική επιβάρυνσης, ειδικά όπως είπαμε όταν λειτουργεί σαν πανάκεια στην τραγική κατάσταση των μαγειρείων και την κακή οργάνωση (βλ. την λύση «Γρηγόρης» για τα 24ωρα φυλάκια, όπου φαγητό στέλνεται πολλές φορές μια φορά τη μέρα και μετά επαφίεται στην ευαισθησία του εκάστοτε οδηγού αν θα φέρει κάτι από τα μαγειρεία).

Πρέπει να τονίσουμε εδώ πως η λογική της βυσματοκρατίας έχει διεμβολίσει την οργανωτική δομή του συστήματος, με αποτέλεσμα τα πάντα να υπαγορεύονται από την εξυπηρέτηση των πελατειακών σχέσεων. Συχνά οι υπηρεσίες δυσκολεύονται να καλυφθούν αν και υπάρχει μεγάλος όγκος στρατεύσιμων. Το αποτέλεσμα είναι οι ναύτες που δε βρέθηκαν με μετάταξη στο σώμα (είμαστε από τους τελευταίους, που βρέθηκαν εδώ χωρίς βύσμα) ή ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν μπει σε λογική «τηλεφωνώ στο βύσμα μου» να βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από τους υπολοίπους και να φέρουν όλο το βάρος των υπηρεσιών – ώστε να μπορούν τα βύσματα ανενόχλητα να κάνουν εικονική θητεία.

Τα ανωτέρω γράφονται με απόλυτο σεβασμό προς τον φαντάρο της παραμεθορίου, που γνωρίζουμε πως έχει πολύ σημαντικότερα προβλήματα, πως βιώνει μια σκληρή καθημερινότητα. Τελικά και μόνο η παρουσία μας στο Ναυτικό λειτουργεί επιβαρυντικά για τον ίδιο. Η λογική που διέπει τη βυσματοκρατία ναυτικού και αεροπορίας, η λογική που φέρνει το «Γρηγόρη» ως οικονομική επιχείρηση ξεζουμίσματος των ναυτών, είναι η ίδια λογική των ΕΔ που έχει αποψιλώσει τα στρατόπεδα του στρατού σε όλη την Ελλάδα από φαντάρους.

Γι’ αυτό οι επισημάνσεις αυτές είναι μονάχα ενδεικτικές των προβλημάτων του ναύτη· η θητεία στο Ναυτικό απέχει από το συμβατικό περιεχόμενο που αποδίδεται στη λέξη «θητεία». Δεν είναι θητεία λοιπόν, είναι – αντικειμενικά - μια απλή ταλαιπωρία. Σιχαθήκαμε να βλέπουμε διάσημους, πλούσιους και παπαγαλάκια να έρχονται, να ανταλλάσουν χειραψίας και εναγκαλισμούς με τους αξιωματικούς και να φεύγουν συνεχίζοντας μια ανύπαρκτη θητεία και μια πολύ υπαρκτή καριέρα.

Σιχαινόμαστε τη σκέψη πως την ίδια ώρα, πλήθος φαντάρων «λιώνει» στις σκοπιές, τις αγγαρείες και τις συνεχείς ασκήσεις για το αξιόμαχο του ελληνικού στρατού. Αυτός που αδικείται και δικαίως διαμαρτύρεται, αυτός που βιώνει τη βαρβαρότητα του όρου «θητεία» είναι ο στρατιώτης και είμαστε απόλυτα αλληλέγγυοι με τις διεκδικήσεις του.
Ναύτες Ναυστάθμου Σαλαμίνας