Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Ένας Σαλαμινομάχος του κινηματογράφου… ΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ

salamispress ΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ
Γεννήθηκε το 1963 στην Σαλαμίνα και σπούδασε μαθηματικά και κινηματογράφο στην Αθήνα. Επί μια δεκαετία ήταν παραγωγός της ραδιοφωνικής εκπομπής “Ο κινηματογράφος στο Τρίτο” για το Τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΤ.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1987 Μακρόθεν, μικρού μήκους
1988 Επικίνδυνη ζώνη, μικρού μήκους
1989 Άβαξ, μικρού μήκους 7997 Κλειστή στροφή Θεοδωράκης Χριστοδούλου, ντοκιμαντέρ για την Ελληνική Τηλεόραση
1993 Η εποχή των δολοφόνων
1994 Χάος, μικρού μήκους
1995 Έξοδος, τηλεταινία
1996 Απόντες
1999 Νυχτολούλουδα, ντοκιμαντέρ
2002 Βασιλιάς
2005 Αγρύπνια

Ο Νίκος Γραμματικός, εμφανίζεται στην ελληνική κινηματογραφία με ταινία μεγάλου μήκους στα 27 του (έχοντας ήδη δύο επιτυχημένες ταινίες μικρού μήκους στο ενεργητικό του), το 1990. Μια εποχή, όπου οι έλληνες σκηνοθέτες, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, ονειρεύονται το απόλυτο αριστούργημα της τέχνης τους, δουλεύοντας και ξαναδουλεύοντας δαπανηρά σενάρια, που καθυστερούν να υλοποιηθούν τόσο, ώστε η συχνότητα πραγματοποίησης ταινίας ανά σκηνοθέτη είναι εξαιρετικά αραιή, ο μέσος όρος πρωτοεμφανιζόμενου είναι κοντά στα 40 και οι δημιουργοί φτάνουν στα όρια της τρίτης ηλικίας με μια δυο ταινίες στο ενεργητικό τους.. Ο Γραμματικός ανήκει σε μια γενιά που θέλει να κάνει ταινίες συνέχεια, βασισμένος στην αγάπη του για το “κάνω σινεμά” και την κινηματογροφιλία του (που τον οδήγησε και στην πολυετή παραγωγή της εκπομπής “Κινηματογράφος στο Τρίτο”). Μέσα από αυτές τις συνθήκες η αγάπη για τα κινηματογραφικά είδη που μεγάλωο ν την γενιά του (φιλμ νουάρ, ταινίες δρόμου κλπ) καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και τις πρώτες του ταινίες (”Κλειστή σιροφή”, “Η εποχή των δολοφόνων”). Χωρίς το άγχος της επίτευξης του κινηματογραφικού αριστουργήματος κάτι που κατέτρεχε ακόμα και τους κριτικούς της εποχής, κατακτά βήμα - βήμα (και όχι χωρίς απώλειες) ένα προσωπικό τρόπο αφήγησης ιστοριών, που αφορούν σε μεγάλο βαθμό, αρχικά, καθημερινούς, νέους ανθρώπους, σε εξαιρετικές καταστάσεις. Φυσικά και είναι απολύτως αναμενόμενες, οι κινηματογραφικοί; αναφορές και η (φορές στείρα) “επίδειξη” μιας σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ. Όμως ο Γραμματικός είχε ακόμα δρόμο και ταινίες μπροστά του. Με το διάλειμμα μιας ταινίας μικρού μήκους (”Το χάος”) που αποδεικνύει την αστείρευτη δίψα του για ταινίες ανεξαρτήτως ειδών και διάρκειας, επιστρέφει με την πιο ώριμη δουλειάτου, τους “Απόντες”. Εδώ πια ο Γραμματικός, καταπιάνεται με ένα ολότελα δικό του και όχι δανεισμένο θέμα, το χρονικό της αποξένωσης μιας παρέας σε μια εποχή σημαδιακών κοινωνικών αλλαγών στην Ελλάδα, αποφεύγοντας όμως νοσταλγικές γραφικότητες, ή ηρωικές μεγαλοστομίες, που χαρακτηρίζουν πολλές φορές ανάλογες προσπάθειες. Χωρίς περιττά “σκηνοθετικά” στολίδια, παρακολουθεί από κοντά τους ήρωες του που σκηνή με τη σκηνή αλλάζουν μέχρι να καταλήξουν οριστικά Απόντες από το κάδρο Η επιτυχία του είναι πως αυτή η προσωπική του ιστορία, αφορά όλους μας και το χρονικό της παρέας γίνεται το χρονικό μιας ολόκληρης εποχής (ή ενός “Τέλους εποχής”).

Ο Γραμματικός κινηματογραφεί μια σύγχρονη ελληνικότατη Σαλαμίνα και οι μέρες των (δανεισμένων) “ατμοσφαιρικών” αλλά και ελαφρώς κατασκευασμένων χώρων των προηγούμενων ταινιών του φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, δίνοντας τη θέση τους σε έναν μελαγχολικό ρεαλισμό. Πιστός στην προσέγγιση όλων των πραγμάτων που θεωρεί ότι τον (και μας) αφορούν, ο Γραμματικός, με την ευαίσθητη δημιουργία του, το ντοκιμαντέρ “Νυχτολούλουδα” ασχολείται με τον κόσμο των τυφλών παιδιών και το πως κατανοούν τον κόσμο. Για άλλη μια φορά χωρίς στόμφο, ηρωοποιήσεις και διδακτισμούς, μας φέρνει κοντά σε κάποιες παρέες θεωρητικά “απόντων” από τη ζωή (και τον κινηματογράφο), αναδεικνύοντας τις ιδιαίτερες δεξιότητες που αυτά τα παιδιά αναγκαστικά αναπτύσσουν για την επιβίωση τους. Ένα ντοκιμαντέρ μακριά από τα καθιερωμένα τηλεοπτικά στάνταρ. Σκόρπιες ταινίες μικρού μήκους, φιλμ νουάρ και ταινίες δρόμου, ντοκιμαντέρ, πληρωμένοι δολοφόνοι, μυστηριώδεις γυναίκες και μια παρέα παιδιών από το μουντομπάσκετ μέχρι το μουντιάλ, ένας απολογισμός που αποκαλύπτει το αδιάκοπο πάθος, ενός ανθρώπου να μιλήσει με κάθε τρόπο, με τον τρόπο που γνωρίζει, με τις εικόνες. Ακολούθησαν ο Βασιλιάς (2002) και η Αγρύπνια (2005) πολυβραβευμένες ταινίες και αυτές που τον καθιέρωσαν μια για πάντα στην συνείδηση του κόσμου.

Σχόλια: Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]





<< Αρχική σελίδα

This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Εγγραφή σε Αναρτήσεις [Atom]

salamispress