SALAMINA BLOGGERS @ SALAMIS PRESS

Το όχι είναι μια μικρή λέξη, λίγοι όμως έχουν το θάρρος να την προφέρουν.
Τα εθνικά ιδεώδη των λαών αν από καιρό δεν αναζωογονούντο, θα μαραινόταν γρήγορα και οριστικά.
Αυτή η αναζωογόνηση πραγματοποιείται με τις εθνικές επετείους περίλαμπρων γεγονότων, που η μνήμη τους ξεσηκώνει την εθνική υπερηφάνεια, φουσκώνει το στέρνο, κάνει να πάλλουν οι καρδιές.
Κάθε έθνος έχει τη δική του ιστορία και έχει να επιδείξει δικά του ηρωϊκά κατορθώματα.
Η ιστορία όμως του ελληνικού έθνους από τα βάθη των αιώνων είναι κατάμεστη από ηρωϊσμούς, θυσίες και ολοκαυτώματα όσο καμιά άλλη ιστορία. Μια λαμπρή περίοδος της ιστορίας του έθνους κατά την οποία ο ελληνικός λαός υψώθηκε πάνω από τον εαυτό του είναι αυτή που με πανηγυρικό τρόπο γιορτάζεται κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου εδώ και 68 χρόνια.
Ο ιστορικός ρόλος του Ελληνισμού, σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας του κι αν αναδράμουμε είναι πάντοτε διττός. Δύο πόλοι έλξεως κατευθύνουν τα βήματα του έθνους μας τις ώρες της κρίσεως, τις ώρες της δοκιμασίας, τις ώρες που κρίνεται αποφασιστικά η πορεία της φυλής. Το φάσμα της σκλαβιάς από τη μια και το όραμα της ελευθερίας από την άλλη. Γιατί είναι γνωστό σ’ όλη την οικουμένη πως η Ελλάδα δεν κάνει επιλογή Τυράννων, αλλά αρνείται την Τυραννία.
Το βαρύτατο αίσθημα των μεγάλων στιγμών της εποποιΐας του 1940 μας δημιουργεί το χρέος να σταθούμε με κρατημένη την ανάσα και τον επιβαλλόμενο σεβασμό μπροστά σε μια τέτοια λαμπρή εποχή ολοκληρωτικής ψυχικής ενότητας του λαού μας.
Άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, γριές και γέροι με μια ψυχή και ένα στόμα αποφάσισαν σε μια στιγμή να δώσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν – την ίδια τους τη ζωή – για να φράξουν το δρόμο στον ιταμό επιδρομέα. Ξεστόμησαν μια λέξη που σε άλλες εποχές οι πρόγονοί μας είχαν χρησιμοποιήσει σε ανάλογες τραγικές στιγμές της ιστορίας μας, με διαφορετικά λόγια, μα πάντοτε με το ίδιο σαφές νόημα «ΟΧΙ».
Ο κόσμος ολόκληρος έμεινε εμβρόντητος μπροστά στη φοβερή απόφαση, σκεπτόμενος ίσως το τρομερό τίμημα που εκαλείτο να καταβάλει το μικρό ηρωϊκό μας έθνος, τη στιγμή που η αξονική λαίλαπα σάρωνε τα πάντα και στρατοί μεγάλων κρατών διελύοντο μέσα σε λίγες μέρες.
Δεν ήταν το μένος του πολέμου που μας κυρίευε, γιατί ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν τον προκαλέσαμε. Δε ζητήσαμε την περιπέτεια ποτέ και σε καμία της μορφή. Εκείνο που μας έκανε να αψηφίσουμε τα πάντα ήταν η τεράστια ευθύνη που ο καθένας μας ένοιωθε απέναντι στην ιστορία μας.
Εάν η νίκη στεφάνωνε τελικά τα όπλα μας, αυτό δε μετρούσε αποφασιστικά εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές. Οι Έλληνες του ’40 σκεπτόταν πιο πολύ το φιλότιμο, την τιμή, τις υποθήκες των προγόνων, τα μηνύματα των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας και των Δερβενακίων, τις υποθήκες των Βυζαντινών στα τείχη της Βασιλεύουσας, το μήνυμα απ’ το Μανιάκι, το νόημα των Τιτανομαχιών στο Μπιζάνι και το Σαραντάπορο.
Είχαμε πλήρη επίγνωση του τρομερού κινδύνου που διατρέχαμε. Γνωρίζαμε ότι ο πόλεμος θα επεσώρευε πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα στη φτωχή μας πατρίδα. Ξέραμε όμως ακόμα καλύτερα κάτι που καμιά ελληνική συνείδηση δε θα δεχόταν ποτέ. Τη λάσπη που κηλιδώνει την ιστορία των εθνών όταν για ν’ αποφύγουν τον πόλεμο, θυσιάζουν την ελευθερία τους.
Αποτελούσε πάντοτε απαρασάλευτο πιστεύω μας η ειρήνη, εφ’ όσον βέβαια δεν μας προσβάλλουν το δίκαιο, την τιμή και την ελευθερία μας, την εδαφική μας ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της πατρίδας. Σε διαφορετική περίπτωση η εμμονή στην ειρήνη ερμηνεύεται με αναξιοπρέπεια, δειλία και ανανδρία.
Ξαφνικά την ώρα της χαραυγής το Οκτωβριανό εκείνο πρωϊνό της 28ης του ’40, βροντάει το κανόνι στα χιονισμένα βορειοηπειρωτικά βουνά. Μυριάδες οι εισβολείς, άρτια εξοπλισμένοι και με συμμάχους που στο άκουσμά τους κράτη ολόκληρα προσέφεραν γη και ύδωρ. Κι’ από την άλλη μεριά; Από την άλλη μεριά το δίκαιο, η αντριωσύνη, η ακλόνητη απόφαση των παιδιών της Ελλάδας να κρατήσουν την πατρίδα ελεύθερη ή να πεθάνουν.
Πιστοί θεματοφύλακες των ιερών και οσίων της φυλής – σωστοί ημίθεοι – οι Έλληνες φαντάροι πετούν κυριολεκτικά σαν ανήμερα θηρία σε κάθε κώχη της Πίνδου έχοντας βοηθό και προστάτη σε κάθε τους βήμα την Υπέρμαχο Στρατηγό, που την τιμή και τη μνήμη της τόσο βάναυσα προσέβαλε η νεοκαισαρική κομπορρημοσύνη. Αψηφώντας στερήσεις και κακουχίες δεν αργούν να ταπεινώσουν την έπαρση και να πετάξουν τον εισβολέα πέρα από τα άγια και τιμημένα ελληνικά χώματα, χαρίζοντας την ελευθερία στους αδελφούς μας της μαρτυρικής Βορείου Ηπείρου.
Αυτό το αθάνατο έπος, αυτή την ανυπέρβλητη πορεία προς τη δόξα γιορτάζουμε και φέτος όπως κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου.
Ας ηχήσουν οι σάλπιγγες.
Οι γαλανόλευκες σημαίες ας ξεδιπλωθούν.
Οι καμπάνες το γιορτινό τους ήχο πέρα απ’ τα σύνορα χαρμόσυνο ας στείλουν μεταφέροντας το μήνυμα και το νόημα της ηρωϊκής επετείου, αλλά συγχρόνως και την απόφαση – προειδοποίηση των κατοίκων αυτής της μικρής εσχατιάς του κόσμου να ζήσουν για πάντα ελεύθεροι.
Του Γεωργίου Δημ. Δόλωμα , Εφέδρου αξιωματικού Τ/Θ , τ. επιθεωρητού Ο.Σ.Ε.